"Mały Cezar" Mervyna LeRoya to produkcja, która dała amerykańskiemu widzowi postać antybohatera. Ówczesna widownia - a tej spory procent stanowiła klasa robotnicza i europejscy emigranci - nie mogła Rico nie pokochać. Postać wykreowana przez Edwarda G. Robinsona była w końcu pewnym odzwierciedleniem ich marzeń i aspiracji, swoistym ziszczeniem mitu amerykańskiego snu. "Mały Cezar" to obraz sukcesu, w tym wypadku zdobytego przemocą i gwałtem. Co prawda główny bohater w końcu umiera, ale zanim to się stanie, Rico sięga po bogactwo, sławę i szacunek, a robi to wyłącznie własnymi siłami. Czy nie o tym właśnie marzyli ówcześni robotnicy i mieszkańcy slumsów zamknięci w dusznych fabrykach i szarych gettach? "Mały Cezar" był ze strony Warner Bros. propozycją w pewnym stopniu kontrowersyjną, ale też niezwykle przebiegłą i dobrze przemyślaną. Ich prostolinijny Rico znacznie bardziej trafił do pogrążonego w chaosie społeczeństwa amerykańskiego, które przeżywało trudne chwile (wielki kryzys gospodarczy, napływ imigrantów), niż bohaterowie musicali i komedii przeznaczonych dla klasy ciut zamożniejszej. Co prawda studio dystansowało się od populizmu i ewentualnych demoralizujących wpływów "Małego Cezara", poprzedzając film stosownym komunikatem, z którego wynikało, że zbrodnia nie popłaca, ale była to swego rodzaju kurtuazja, bo z tak zapoczątkowanego nurtu kina gangsterskiego i narodzin antybohatera, studio braci Warner bezwstydnie korzystało jeszcze przez długie lata. W ten sposób Warnerowie nie tylko zagwarantowali sobie przetrwanie w trudnych czasach, ale też pozyskali nową grupę odbiorców. "Mały Cezar" szybko zyskał status filmu kultowego, ale czy jest on naprawdę dobrym filmem? Oglądając go po latach trzeba zdać sobie sprawę z jednej rzeczy - obraz LeRoya ma dla kina przede wszystkim walory historyczne. Nie jest to oczywiście produkcja słaba, czy wybitnie przeciętna, ale jego fabularna prostolinijność i pewne wyrachowanie scenariusza nijak mają się np. do rewelacyjnego "Wroga publicznego" z tego samego roku, który również przyczynił się do spopularyzowania postaci antybohatera, a przy okazji zrodził inną legendę - Jamesa Cagneya.