Dziwny to film. Praktycznie każdy jego element trafia w mój gust, a jednak całość została złożona w taki sposób, iż sama podcina gałąź, na której siedzi.

Świetne miejsce akcji (mała stacyjka na zakurzonym pustkowiu, spokój, cisza, wrażenie zatrzymania czasu), przekrój społeczeństwa (bardzo charakterystyczni bohaterowie i ich złudzenia), urok starego kina (literackie dialogi, dekoracje, teatralność - tym bardziej oczywiste, biorąc pod uwagę pierwowzór), interakcje bohaterów (choć parają się różnymi profesjami, wielu z nich to zagubione dusze, które znalazły się poza swoim miejscem i czasem - żyją na "cudzej ziemi", gonią złudzenia, poszukują sensu - potrafią się porozumieć, nawet w sytuacji pełnienia ról gangster-zakładnik).

Brakuje jednak życia w tym wszystkim. Emocje i napięcie rozmywają się pod wpływem niezamierzonego komizmu, kuriozalnych postaci i nieco drętwego aktorstwa. Gdy zobaczyłem Bogarta, myślałem, że jego bohater jest ranny. Niestety to był wizerunek Duke'a - sztywno sterczące po bokach ręce, jakby były zagipsowane pod koszulą. Na plus zaliczam stylizację Duke'a na Johna Dillingera. Aż miło było popatrzeć.

Leslie Howard jest chwilami niesamowicie sztuczny i irytujący, przez co jego yntelygentne wynurzenia i w zasadzie los są widzowi kompletnie obojętne. Postać Alana aż prosi się o mocną, fizyczną interwencję w swe cielesne okrycie, co schronienie daje tak lirycznemu jestestwu. Zaś Bette Davis przeważnie wyrzuca z siebie kwestie tak, by było je słychać.

Na nieszczęście dla "Skamieniałego lasu", wcześniej widziałem "Opowieści o detektywie" Wylera, które aż tętnią życiem, są świetnie zagrane. Także "Brzask" Carnego wypada o niebo lepiej. Archie Mayo nie postarał się o ufilmowienie sztuki Sherwooda i pozostał w połowie drogi. Wyszło nieźle, a mogło rewelacyjnie.