zapowiadalo sie ciekawie, ale wyszlo niestrawnie. tuzin sterotypowych postaci oddajacych sie intelektualnej masturbacji. liczylem na jakies fajerwerki przynajmniej ze strony bogarta, niestety w tym filmie jego postac zostala zredukowana do roli stymulatora, swoistego pretekstu do owej masturbacji i prowokatora autobiograficznej tworczosci pozostalych postaci. jezeli poczatkowy dialog pomiedzy howardem a davis uznalem za przynajmniej zajmujacy, to tylko ze wzgledu na fakt, iz nie byl pozbawiony konsekwencji w rozumowaniu. pozniej oboje pograzaja sie w oblokach i ja tego eskapizmu pojac nie potrafie. postac howarda staje sie absurdalnie patetyczna i trywialna, i nikt nie zadaje sobie najmniejszego trudu, zeby ja w jakikolwiek sposob uprawdopodobnic. w dodatku nie znosze kiedy babka z takimi jajami jak bettie davis jest redukowana do roli famme fatale. to jedna z niewielu aktorek hoolywood zdolna do zagrania silnego charakteru, tworzenia kreacji kompleksowych.
caly intelektualizm tego filmu to nic innego jak garsc stereotypow i bon motow, poddanych mentalnej zaglerce. momentami ten film staje sie tak idiotyczny, ze zmienia sie w farse. w dodatku ktos musial wmieszac w to poete przekletego - villona.
postaci nie sa w zaden sposob budowane. w dodatku wszystkie linki laczace ich z zyciem zostaly przeciete, ich przeszlosc zredukowana do mglistego wspomnienia. manekiny z etykietkami i ustami pelnymi frazesow.
dialogi sa zbudowane na podstawie podrecznika filozofii, to nie ulega watpliwosci. i ustalmy jedno - ten film nie ma nic wpolnego z jakimkolwiek liryzmem [wylaczajac strofy villona oczywiscie].
rozumiem, ze przerysowanie postaci i bazowanie na stereotypach jest zamiezone. tylko czy nikt nie pomyslal, ze postac bez charakteru, rysu osobowosci, przeszlosci, czegokolwiek, co wiazalo by ja z ziemia, badz tworzylo link z widzem, musi zawisnac w prozni.
niesmaczne